Mijn mannetje: Jamie

Toen ik 24 was ben ik het huis uit gegaan. Hoewel ik het graag wilde zat ik er ook een beetje tegen op te kijken. Ik zou dan namelijk helemaal alleen zijn. Dat zag ik niet zo zitten. Wij hadden toen een hond, Nicki, en wilde haar eigenlijk meenemen maar dat ging niet. Ik was namelijk niet veel thuis en om Nicki de hele dag alleen te laten zitten vond ik niet kunnen.

Toevallig had een oud klasgenootje net een netje kittens gehad en ik wilde (natuurlijk) foto's zien. Zodra ik één foto zag was ik gelijk helemaal verliefd! Ik zou en moet die kleine zwart/witte kater hebben! Gelukkig was hij nog vrij en ik had net een huisje gevonden dus hij kon mee.

(Later bleek dat ik ook z’n broertje had meegenomen…)

Ik heb hem Jamie genoemd en hij werd gelijk mijn mannetje. Hij was lekker speels en ondeugend. Wat ik nog steeds erg leuk aan hem vind is dat hij doet apporteren. Dat was echt een hele leuke ontwikkeling.

Ik zat ene dag rustig op de bank. Jamie voor me te mauwen. Ik zag een muisje liggen en gooide die weg. Jamie rende er heel hard achteraan en kwam hem terug brengen. Er ging toen een lampje bij me branden. Ik gooide het muisje weer weg en Jamie rende er achteraan en kwam hem weer netjes terug brengen. Ja, echt! Jamie doet apporteren! Hartstikke lijk natuurlijk!

Jamie heeft zich ontwikkelt tot een hele stoere uitziende kater maar is eigenlijk gewoon een schijtluis! (Niet zeggen dat ik dat heb gezegd). Hij komt vaak bij me liggen en lekker kroelen. Het is wel zo dat hij heel weinig bovenop me zit maar dat is niet erg. Zolang hij maar komt kroelen, he, Jamie?

In het begin was Jamie erg schifting maar is nu wat minder erg. Kan wel zeggen dat hij bijna sociaal is geworden. Hij wilt nog niet altijd dat "vreemde" hem aaien maar komt wel in de buurt liggen. Erg leuk!